I wzleciał na skrzydłach piórem spowity. Dumny, pyszny, królewsko sowity.

Gałąź poruszył gdy szponem zadrapał. Zranił, zapłakał.

Wzrok swój odwraca, gdyż losu nie może.

Potworze kunsztowny – sumienie mu kadzi. Nic już nie może, nic nie uradzi.

Rwie ciało żądza wolności. Wyżej, szybciej.

Gasząc, ostatnie tchnienie litości.